Henna's agilitydebuut en bijbehorende capriolen zijn uitgesteld wegens een ligamentair letsel aan de elleboog. Dus nu heb ik van de gelegenheid van haar verplichte trainingsstop gebruik gemaakt om aan mijn opleiding als instructeur agility te beginnen. Heb al een paar lessen gegeven onder supervisie, en hoewel het moeilijk is, vind ik het best leuk.
De andere instructeurs vinden dat ik het best goed doe, en ze hebben ook graag les van mij, dus iedereen happy he.
Training agility geven, honden en baasjes gemotiveerd houden, want agility moet vooral leuk zijn en blijven, voor alle betrokkenen. Zorg dragen voor alle materiaal, mee helpen onderhouden, en de veiligheid van de honden in het oog houden tijdens de trainingen. Op wedstrijd helpen wij "onze" mensen bij het verkennen, en geven dan raad in verband met moeilijke stukken in de parcours.
En we mogen onze eigen honden uiteraard ni vergeten he
uitgebreide taak dus. voor agility moet je toch goede conditie hebben. heb er eens één gezien bij een demonstratie. ze stuurde haar hond alleen vooruit omdat ze uitgeput was en niet meer kon volgen.
uitgebreide taak dus. voor agility moet je toch goede conditie hebben. heb er eens één gezien bij een demonstratie. ze stuurde haar hond alleen vooruit omdat ze uitgeput was en niet meer kon volgen.
Nu ben ik wel een voorstander van het op afstand sturen van de hond hoor. Het gaat er in competitie om om tegen de tijd te lopen. Parcours zijn afgewerkt in een 30 a 40 tal seconden, en das best snel. Nu ga ik ervanuit dat mijn honden altijd sneller kunnen dan ik, al is mijn conditie nog zo goed (en dat is niet echt het geval). Daarm probeer ik overal binnenwegjes te nemen, en verwacht ik een zekere mate van zelfstandig werk van mijn hond. Amor is er bijna 9, en kun je een ouwe rot noemen. Hij kent de bevelen rond en tussen, en links, rechts en vooruit. Dat geeft mij genoeg respijt om hem af en toe bij te benen, want ondanks zijn "gezegende leeftijd", is de pit en het temperament nog volop van de partij. Henna loopt rondjes rond Amor, en is ook veel wendbaarder, dus eens haar training start verwacht ik dat het afstandswerk er nog meer aan te pas zal komen.
Toen ik met agility met mijn Taifuntje, die spijtig genoeg gestorven is eind 2008, was ik 16, en kon ik helemaal niet lopen. Ik had namelijk een probleem met mijn linkerheup, en sinds ik een prothese heb is dat probleem van de baan, maar supersonisch snel zijn we nog altijd niet.
Zelf een lichte handicap gehad hebbende, vind ik niet dat we mensen die eigenlijk vaak brute pech in het leven gehad hebben, het plezier met hun hond mogen ontzeggen, en voor die mensen is vaak het afstandswerk ook een goeie optie. Zo loopt er in het wedstrijdcircuit een man met een halfzijdige verlamming, met twee borders in graad 2, en die man doet dat geweldig, hoedje af voor hem, hij laat zijn honden op afstand werken.
Ik moet er wel bij zeggen dat afstandswerk het niet altijd haalt hoor. Soms zijn er heel technische, moeilijke stukken, en dan moet je er gewoon bij zijn. We gebruiken dan het afstandswerk om ons respijt te geven, om er net zeker te zijn op die moeilijke stukjes.
Maar het is en blijft vermoeiend en dorstig werk hoor.
Onderwerp: Wel... 
ma maa 08, 2010 9:10 pm
